Menu
Menu
Implant ROOTT P
Łatwiejsze zarządzanie obszarami pterygoidów z ROOTT P
Dostęp do obszaru skrzydłowego i pomyślne umieszczenie implantów może być postrzegane jako trudny przypadek dla implantologów, ponieważ tylna szczęka ma różne ograniczenia w postaci jakości kości, ilości, anatomii zatoki szczękowej i dostępności. Umieszczanie implantów w obszarze skrzydłowo-szczękowym otwiera nowe możliwości rehabilitacji zanikowej tylnej szczęki.
ROOTT P
Szczególne cechy implantu ROOTT P :
- samowiercące;
- samogwintujące;
- samokondensacja;
- cienki wierzchołek, szerokie nitki;
- mocna i bezpieczna śruba.
- implant skrzydłowy wprowadzono w celu rozwiązania problemu odbudowy implantu w tylnej szczęce ze względu na obecność zatoki, a także ze względu na ograniczoną jakość kości w tym rejonie.
Implant ROOTT P jest implantem dostosowanym do anatomii człowieka, posiada cienki samogwintujący gwint wierzchołkowy, która łatwo angażuje się w wyrostek skrzydłowy, oraz pogrubiony korpus implantu z grubymi, dużymi gwintami specjalnie zaprojektowanymi do kondensacji kości beleczkowej obecnej w guzowatości szczęki (ryc. 1)
Szyjka implantu ma szeroki profil gwintu, który zapewnia kompresję w obszarze guzowatości, gdzie gęstość kości jest często ograniczona. Długość implantu skrzydłowego gwarantuje i łączy wierzchołek implantu w kości korowej przyśrodkowej ściany płytki skrzydłowej, co skutkuje maksymalnym uciskiem kości gąbczastej przez ogromne gwinty implantu.
W przypadku implantów Pterygoid stosuje się inną technikę wprowadzania. Może to być ręczne wprowadzenie bez wiercenia. W technice chirurgicznej stosuje się jedno wiertło o prędkości roboczej 600 obr/min, a wszczepianie implantu odbywa się ręcznie (ręcznie). Ta technika nazywana jest techniką Soft.
Można ustalić osiowy i nieosiowy opór sił po osteointegracji z ROOTT P.
Unika komplikacji
Alternatywy, takie jak implanty jarzmowe do rehabilitacji tylnej szczęki, mogą często powodować dodatkowe komplikacje. Rozerwanie błony zatokowej podczas zabiegów podnoszenia zatok, przeciekanie przeszczepów do zatoki. Ponadto utrata przeszczepów kostnych spowodowana resorpcją kości po zabiegach augmentacji kości. Większa szansa na konsekwencje i powikłania po implantach jarzmowych. Takie powikłania jak: powstanie przetoki ustno-odbytniczej, penetracja i uszkodzenie oczodołu, czasowe ubytki nerwów czuciowych i fenestracja kory przedsionkowej (F. Tzerbos et. al. 2016).
Jeśli spojrzymy i porównamy proces wszczepiania implantów jarzmowych i skrzydłowych, możemy zauważyć różnicę inwazyjności pomiędzy zabiegami implantacji.
- rozerwanie błony zatoki podczas zabiegów podniesienia zatok, przeciekanie przeszczepów kostnych do zatoki,
- utrata przeszczepów kostnych w wyniku resorpcji kości po zabiegach augmentacji kości,
- wysoka zachorowalność.
Kontrolowanie regionu pterygoidów za pomocą ROOTT P
Biorąc pod uwagę, że region skrzydłowy ma znaczną ilość przeszkód anatomicznych, niewielu specjalistów rozważa implanty skrzydłowe i wybiera bardziej znane opcje, takie jak implanty jarzmowe. Bezpieczniejsze i mniej inwazyjne rozwiązanie dla pacjentów i specjalistów. Implanty umieszczane w obszarze skrzydłowo-szczękowym są kątowane bez przykładania bezpośrednich nacisków osiowych na implant. Niemniej jednak raporty (Agbaje JO, H. Diederich, 2018) po dokonaniu osteointegracji pokazują, że implanty te wytrzymują wszystkie naciski osiowe i nieosiowe lepiej niż jakikolwiek inny implant w szczęce. Ponadto pacjent dobrze toleruje implant, bez komplikacji związanych z utrzymaniem mowy czy higieny jamy ustnej. Rehabilitacja tylnej szczęki za pomocą implantów skrzydłowych jest korzystna, ponieważ implanty są stabilne biomechanicznie i posiadają przęsło wspornikowe.
Ponieważ anatomia obszaru skrzydłowo-szczękowego jest bardzo zróżnicowana u poszczególnych osób, przedoperacyjne badanie radiologiczne powinno być wykonane w każdym przypadku, gdy implant skrzydłowy ma być wszczepiony w to miejsce. Na gęstość kości w obszarze skrzydłowo-szczękowym wpływa kilka zmiennych, w tym stan uzębienia (pacjenci bezzębni mają niższą gęstość kości), wiek (gęstość spada wraz z wiekiem) oraz płeć (kobiety mają statystycznie niższą gęstość kości). Wykazano jednak, że gęstość kości wyrostka skrzydłowo-skrzydłowego jest zawsze większa niż guzowatości szczęki, dlatego powinna być preferowanym miejscem zakotwiczenia implantu w zanikowej szczęce (ryc. 2).
Unikanie augmentacji kości i podnoszenia zatok
Augmentacja kości jest często konieczna, aby umożliwić wprowadzenie wystarczającej ilości i długości implantów, aby podtrzymać implantoprotezę. Niewystarczająca ilość kości do zakotwiczenia implantu jest często spowodowana niską jakością kości w tylnej szczęce, a także ograniczoną pionową wysokością kości z powodu pneumatyzacji zatok i przewlekłego zapalenia przyzębia. Chirurgia jest często stosowana jako rozwiązanie w przypadku chorób dziąseł, utraty zębów w górnej szczęce i reabsorpcji kości do organizmu po ekstrakcji zęba. Operacja Sinus Lift jest szczególnie trudna przy długotrwałym gojeniu, zwykle 6 miesięcy.
Mniej inwazyjne operacje, opcje oszczędzające czas i przyjazna pacjentowi rehabilitacja mogą stać się aspektami, których poszukują pacjenci i specjaliści. Ze względu na kątowe wprowadzenie, cienki wierzchołek i szerokie nici ROOTT P zapewniają kondensację w obszarze guzowatości, gdzie kość ma często niską gęstość.
Kompatybilność z ROOTT P:
